ابَرمَردَت

تن خراش پنجه های سرد و سخت شب را

بر لختی بغض فروخورده

به اوج نعره های بلند و هُرم سرمستی خویش

نمی فروشد،

درد او لذّت است و نفرین،آفرین اش.

***
ابرمردت

حجم این خدایان دست آموز

گرد اندیشه هاشان هرزه و مرموز را

ابراهیم می شود

جانانه از اوج کذب

به زیر می کشد.

***
ابرمردت

تک تاخت آن نبردها

میان حقیقت و خویش

دلیرانه سرانجام

گام می نهد به فراسو

سرزمین حیرت و نور

رقص و آواز

پا،بال بهر پرواز

جام جنون سر می باید کشید

چنان که سر کشید و خموش ماند...

آری ای رادمرد

تو خود تویی آن یگانه مرد.